فقط صورتشان نسوخت. بلکه دل ما هم سوخت وقتی که از ماجرای اسید پاشی های اصفهان آگاه شدیم. اسید پاشی هایی که آینده ی حداقل 4 نفر را تغییر و فضای روانی کشورمان را تحت تأثیر قرار داد. و اسف بار تر اینکه در هیاهو های روزهای اخیر، مانند همیشه برخی از جریانات، برای ماهی گرفتن از آب گل آلود آن قدر مسئله را سیاسی کردند که قربانیان این حادثه به فراموشی سپرده شدند. در این مدت هر جریان و گروهی ماجرا را به نوعی تفسیر کرد. و بعضی از گروه ها، گروه های دیگر را مسبب این ماجرا دانستند. عده ای این حادثه را کار صهیونیسم اعلام کردند و برخی از جریانات تلاش کردند که مسئله را به دین گره بزنند و گروه های مذهبی را مقصر آن معرفی کنند.
ماجرا از صحبت های روزرخ، دانشجوی دکتری علوم پزشکی تهران شروع نشد که گفت: «مسئولان برگزاری مراسم به دلایل امنیتی نگذاشتند کاغذی همراه خود داشته باشم و اگر چیزی را فراموش کردم، حضار ببخشند.»
ماجرا از روز های
بیش از یک سال از تشکیل دولت یازدهم می گذرد و در این مدت هر گروه از رهگذر فکر یا سلیقه‌ی خود به تحلیل رفتار دولت و موضع‌گیری درباره‌ی آن پرداخته است. این مدت به عنوان نخستین سال از عمر دولت از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، چون رویکردها و تجربیات این دولت بر ادامه‌ی راه آن تاثیر بسزایی دارد. به ویژه که دولت حجت الاسلام و المسلمین دکتر روحانی به علت نداشتن برنامه‌ای جامع در ابتدای کار، پس از تشکیل شروع به بررسی، تحقیق و برنامه‌ریزی نموده است.
در دوران کودکی معمولاً از بزرگتر ها الگوبرداری می کردیم و سعی داشتیم مانند آنها رفتار کنیم. بعد از چند سال فهمیدیم که بین رفتار بزرگتر ها هم تفاوت های زیادی وجود دارد. بنابراین از کسانی الگو گرفتیم که بیشتر دوستشان داشتیم. مانند کسانی که بیشتر می خندیدند و شاد بودند یا کسانی که با ما مهربان تر بودند یا آنهایی که به ما توجه بیشتری داشتند یا ... و معمولا از آدم های اخمو، زشت و یا کسانی که به ما بی توجه بودند الگو نمی گرفتیم.
بعد از گذشت سال ها هنوز هم اهل الگو برداری هستیم. با این تفاوت که
کلان شهر کرمانشاه نهمین شهر پر جمعیت ایران است که قدمت آن به سده ی چهارم میلادی می رسد. کرمانشاه در تاریخ ایران همواره یکی از تاثیر گذار ترین شهرها بوده است.
این شهر در دوران ساسانیان به عنوان دومین پایتخت ایران مورد توجه حکومت بود. در دوران سلجوقیان به عنوان شهر ارشد کردستان انتخاب شد. در قرون وسطی شهر کرمانشاه یا قرمیسین در حکم یکی از نواحی چهارگانه عراق عجم شناخته می‌شد. در دوران قاجار به‌دلیل قرارگرفتن در چهارراه دو محور شمال به جنوب و خاور به باختر و نیز همسایگی با کشور عراق و واقع‌شدن بر سر راه شهرهای زیارتی کربلا و بغداد از اهمیت بسیاری برخوردار شد. این شهر در جنبش مشروطه و انقلاب اسلامی سهمی به سزا داشته است. همچنین این شهر در دوران هشت سال دفاع مقدس، کارنامه ای درخشان از خود به یادگار گذاشت.
چنین شهری مطمئناً آثار بسیاری را از تاریخ پر فراز و نشیبش در خود جای داده است.
انقلاب اسلامی یک پدیده است و هر پدیده ای حیات و ممات دارد. اگر انقلاب اسلامی از آفاتی که آن را تهدید می کنند حفظ نشود، از بین خواهد رفت. بنابر این برای پاسداری از انقلاب باید ابتدا تهدیدکننده هایش می کند، بشناسیم. یکی از بهترین و مطمئن ترین راه های شناخت این تهدید ها رجوع به آراء امام خمینی(ره) است. امام خمینی (ره) در اواخر عمر شریف خود در پیام به روحانیون معروف به منشور روحانیت، نسبت به چهار خطر که هر یک انقلاب را تهدید می کند هشدار دادند. که یکی از این خطر ها، بازگشت جریان لیبرال بود. ایشان در همان نامه می فرمایند: «از تجربه تلخ روی کار آمدن انقلا‌بی نماها و به ظاهر عقلای قوم که هرگز با اصول و اهداف روحانیت آشتی نکرده‌اند عبرت بگیرند که مبادا گذشته تفکر و خیانت آنان فراموش و دلسوزی‌های بی‌مورد و ساده‌اندیشی‌ها سبب مراجعت آنان به پستهای کلیدی و سرنوشت‌ساز نظام شود.» لذا برای کسب عبرت، ابتدا باید «تجربه تلخ روی کار آمدن» آن ها را بشنایم.
توافقنامه ژنو یکی از پر بحث ترین مسایل چند ماهه اخیر کشور است. که منتقدانش هیأت مذاکره کننده را واداده معرفی می کند و دولت، منتقدانش را بی سواد!
متاسفانه هنوز بسیاری از مردم از متن توافقنامه اطلاعی ندارند، در حالی که مسأله توافق نامه به آینده ی کشور و نسل های بعدی گره خورده است.
در فایل زیر می توانید اصل متن توافقنامه، ترجمه واقعی، ترجمه دروغین و نقد های آن را مشاهده کنید.
مطالعه ی آن را به شما توصیه می کنم.
در این یک سال که از رییس جمهور شدن شیخ حسن روحانی می گذرد، آنقدر فضا روحانی شده که همه جا حرف از بهشت و جهنم است.
شعر زیر را خطاب به دکتر اعلمی آل آقا رییس دانشگاه رازی سرودم:
ز اینجا میکنم بر تو سلامی اعلمی جان
که باشد در پسش اندک کلامی اعلمی جان
رئیس گشتی به دانشگاه رازی خوش به حالت
بود تبریک مردم نا تمامی اعلمی جان
به دانشجو بکن مهر و محبت، چون که حالا
ز دانشجویی ات گشتی مقامی اعلمی جان
به دانشجو مکن بی احترامی چون که آن وقت
رسد نفرین به تو هر صبح و شامی اعلمی جان
چه گویم با تو از احوال رازی ای رییسا
که از سلفش غذا آید به خامی اعلمی جان
حراست را چه وصفی کامل آید کو در اینجا
گهی شل می نماید گه نظامی اعلمی جان
نظافت نمی گویم چگونست، چون برامان
نمانده نه دماغی، نه مشامی اعلمی جان
ز استادان چگویم من برایت یا ز تدریس
که آموزش ندارد هیچ قوامی اعلمی جان
چه گویم از پس و پیش کردن این امتحانات
که مشروطی شده اصل مدامی اعلمی جان
اگر دادی بدین جا و بدین اوضاع تو سامان
در آن گه می توان گفت با مرامی اعلمی جان
اگر تغییر دهی این وضعیت را زین وخامت
شوی نزد همه آنگه گرامی اعلمی جان
وگر نه چون روی تو از ریاست، نیک می دانی
که دانشجو بگوید رفت و هورا، جانمی جان