شعر زیر از محمد میرزای عشقی است که در سال ۱۳۳۷ سروده است:
نام دژخیم وطن، دل بشنود خون می کند
پس بدین خون خوار اگر شد روبرو، چون میکند؟
آنکه او می گفت "قرآن محو می باید نمود"
حالیا این گفته را با کرده مقرون می کند!
وای ازین مهمان، که پا در خانه ننهاده هنوز
صاحبان خانه را، از خانه بیرون می کند!
داستان موش و گربه، عهد ما و انگلیس
موش را گر گربه بر گیرد، رها چون می کند؟
شیر هم باشیم اگر ما، روبه دهر است او
شیر را روباه معروف است، مغبون می کند
هیچ می دانی حریف ما، چه دارد در نظر؟
این همه خرج گزافی را که اکنون می کند
انگلیس آیا دلش، بهر من و تو سوخته؟
آنکه بهر یک وجب خاک آن همه خون می کند!
می دهد امروز ما را انگلستان پنج غاز
لیک فردا دعوی پنجاه میلیون می کند
دانم آخر جمله ی ما را به ملک خویشتن
بی نصیب از آب و خاک و دشت و هامون می کند
